Sorduklarında karışık deyip içinden çıkabileceğini düşündüğün, ad koyamadığın durumlar vardır.
En yakınlarını bile görmek istemezsin. Kelimelerin çıkışını engellemek için kapalı tutarsın dudaklarını. Bir şey olduğu için yapmıyorsundur bunu. Hep aynı şey olduğu için yapıyorsundur, hep aynı şeyleri hissetmeye mahkum kılındığın için.
Bir kitap cümlesi kadar yalnız hissedersin. Görünüşte cümlelerin bir harf kadar yakınında, anlamlandırıldığında sayfada tek cümleymişcesine yalnız.
Ellerini uzatsan yakalayacakmışsın gibi huzuru, özlem çekiştirip durmasa geriye doğru. Artık özlemek bile zor geliyordur sana. Sanki özlemek için bile bir çaba harcaman gerekiyormuş gibi hissedersin. Her şeyi savaşarak kazandığın için.Korka korka seversin ve eklersin: "Çünkü sen de gideceksin."
Bir yanını ölü hissedersin, diğer yanında yaşama tutunmaya çalışan birkaç umut parçası. Hiç çıkarmamak üzere takarsın maskeni. En iyi yol, mutlu görünmek gibi.
Öyle olmasa nasıl alışılır ki?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder